Պաշտ­պա­նու­թյան և անվ­տան­գու­թյան հար­ցե­րի ԱԺ մշ­տա­կան հանձ­նա­ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Անդ­րա­նիկ Քո­չա­րյա­նը վեր­ջերս սի­րում է մտ­քի այն­պի­սի գո­հար­ներ շաղ տալ, ո­րոնք մի կող­մից նրա ի­րա­կան էու­թյան, ի­մա` մարդ­կա­յին աղ­ճատ­ված նկա­րագ­րի մա­սին են վկա­յում, մյուս կող­մից մտա­հո­գու­թյան ա­ռիթ են տա­լիս, ստի­պում հար­ցադ­րել` այս մարդն ընդ­հան­րա­պես ի՞նչ գործ ու­նի պաշտ­պա­նու­թյան, ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան հար­ցե­րի հետ, սա դեռ հե­րիք չէ, նա է ղե­կա­վա­րում նաև ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի հան­գա­մանք­ներն ու­սում­նա­սի­րող քն­նիչ հանձ­նա­ժո­ղո­վը։

Ժո­ղովր­դա­կան ի­մաս­տուն խոսք կա. «Մա­հից հե­տո` կամ լա­վը, կամ ո­չինչ»: Նախ­կին ոս­տի­կա­նա­պետ Հայկ Հա­րու­թյու­նյա­նի մա­հից հե­տո վար­կած­նե­րի ու չա­րա­խոս­նե­րի պա­կաս չկա:

Գա­գիկ Ջհան­գիր­յա­նին առայժմ գլ­խա­վոր դա­տա­խա­զու­թյու­նում գործ չեն տվել, բայց նա «ար­տա­հաս­տի­քա­յին» ավե­լի մեծ իրա­վա­բա­նա­կան օգ­նու­թյուն է ցու­ցա­բե­րում այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, քան հա­մա­պա­տաս­խան մար­մին­ներն իրար հետ վերց­րած։

Թավ­շյա` սի­րո ու «գե­ղեց­կու­թյան» հե­ղա­փո­խու­թյան երկ­րորդ փու­լը, ժան­րի կա­նոն­նե­րի հա­մա­ձայն, դա­ժան է ստաց­վում: Հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րի երկ­րորդ փու­լի հմայ­քը կա՛մ ­տա­րածք­նե­րի կո­րուստն է, կա՛մ քա­ղա­քա­ցիա­կան ան­վեր­ջա­նա­լի բա­խում­նե­րի դրսևո­րու­մը:

Մամուլում պարբերաբար շրջանառվում է լուրը, որ ԵԽԽՎ հայկական պատվիրակության կազմը փոխվելու է՝ Հովհաննես Իգիթյանը փոխարինվելու է այլ պատգամավորով: Պատճառը հունիսի 24-ի չարաբաստիկ քվեարկությունն է, որից նա բացակա էր:

Արդեն փաստ է, որ Սասուն Միքայելյանն այս իշխանության համար անցանկալի մարդ է դարձել։ Այն Միքայելյանը, որ ընդամենը մեկ տարի առաջ արցախյան ազատամարտը փողոց փակելով իշխանություն զավթած միջոցառմանը ստորադասեց։

«Սի­րո և հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան» իշ­խա­նու­թյու­նը դեռ եր­կար կխո­սի չար ու­ժե­րի կող­մից ի­րենց վե­րա­բերյալ «վատ-վատ» բա­ներ գրե­լու, սպառ­նա­լու, սա­բո­տաժ ա­նե­լու և այլ­նի մա­սին:

Այժմ վե­րա­նանք Այ­սր­կով­կա­սից։ Վերևում ար­դեն գրել եմ, որ Մեր­ձա­վոր Արևել­քի (Սի­րիա, Ի­րաք և Ի­րան) խն­դիր­նե­րի պատ­ճա­ռով Թուր­քիա­յի նա­խա­գահ Էր­դո­ղա­նը հեր­թա­կան ան­գամ շտա­պել է Ռու­սաս­տան։

Այն, որ «Իմ քայ­լը» խմ­բակ­ցու­թյան աջ ձեռ­քը չգի­տի, թե ինչ է ա­նում ձա­խը, նո­րու­թյուն չէ։ Օ­րերս հենց այդ խմ­բակ­ցու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րից մե­կը շատ բնո­րոշ նկա­րագ­րեց ի­րա­վի­ճա­կը. «88 հո­գա­նոց խմ­բակ­ցու­թյու­նը բա­ժան­ված է 90 մա­սի»։

Հա­յոց ՄԻՏՔՆ այ­սօր զբաղ­ված է ու­ղի­ներ ո­րո­նե­լով: Ի­րա­վի­ճա­կը, իս­կա­պես, ծան­րե­րից է: Եր­կի­րը, պե­տու­թյու­նը ներ­սից է սկ­սել ինքն ի­րեն հար­վա­ծել: